การรอคอย, ก็เหมือนนมกล่องยูเอชที, มันมีวันหมดอายุ. สุดท้าย, การรอคอยจะสิ้นสุดลงอย่างเงียบเงียบ, คล้ายการจากไปของน้ำค้างยามเช้า. เลิกรออาจทำให้หายเศร้า, แต่มันก็นำเอาความเป็นไปได้ของความสุข, ติดมือไปด้วย. บางวันฉันรู้สึกราวกับว่า, ตัวเองกำลังนั่งรอรุ้งบนฟ้า, โดยไม่มีทีท่าว่าฝนจะตก. ทุกการรอคอย, มีความหวังซ่อนอยู่. ยิ่งนาน, ความสวยงามของการรอคอย, ยิ่งน้อยลง. ไม่ควรฝังลูกธนูไว้ในร่างนานเกินไป, แม้กระทั่งลูกธนู, ของคิวปิด. มีความหวังของคนหนึ่งคน, ซ่อนตัวอยู่, ในความรักที่เป็นไปไม่ได้. กว้างของมด, แคบของช้าง, อยู่ที่ทางของใคร. ดักแด้ที่แข็งแรง, และอดทนรอได้, สุดท้ายมันจะกลายเป็นผีเสื้อ. กลับมาเป็นคนเดิม, ที่เพิ่มคือ, แผลเป็น. แปลก, ไม่เคยเจอเธอ, แต่ฝันถึงเธอ. เด็กอยู่กับปัจจุบัน, หนุ่มสาวอยู่กับอนาคต, คนชราอยู่กับอดีต. เมื่อคนบางคนหายไป, จึงรู้ว่า, เขามีตัวตน. ความเงียบ, ทำให้เวลา, ยาวนานขึ้น. ตอนเธอบอกลา, เหมือนคอมแฮ้งก์, และยังไม่ได้เซฟ. ออกจากกรอบหนึ่ง, เพื่อไปสู่, อีกกรอบหนึ่ง. ไม่ต้องออกนอกกรอบก็ได้, ถ้าเราพอใจและสุขใจ, ในกรอบนั้น. ส่วนหนึ่งของโลกทุกวันนี้, คือโลกในฝัน, ของคนในอดีต. ความเป็นเจ้าของ, มิใช่ครอบครอง, มันคือการดูแล. เก้าอี้ที่สวนสาธารณะ, พบปะผู้คนมากมาย, แต่ไม่ผูกพันกับใครเลย. นาฬิกา, ที่เธอให้ฉัน, หยุดเดินแล้ว. หลังจากเธอจากไป, ฉันเดินอยู่บนทางสายเก่า, แต่รู้สึกราวกับเส้นทางแปลกหน้า. เราโตขึ้น, หรือ, เราเด็กน้อยลง. โทรศัพท์ของเธอ, เป็นหีบสมบัติ, เก็บความลับ. ไม่พอใจ, หรือ, ใจไม่พอ. คำปลอบใจไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น, แต่การปลอบใจ, ทำให้รู้สึกดี. มิตรภาพไม่ใช่การโทรหากันทุกวัน, แต่คือการยกหูต่อสาย, เมื่อรู่ว่าอีกฝ่ายไม่สบายใจ. เจอเพื่อนเก่า, ที่ไม่ได้เจอกันนาน, เหมือนได้นั่งอ่านสมุดบันทึก. มองเห็น, เฉพาะสิ่ง, ที่มองหา. vร้องไห้เสียงเบา, มิได้เศร้าน้อยกว่า.
ทุกคนเคยมีความฝัน, น้อยคน, ยังมีมันอยู่. ความสัมพันธ์คือการเดินบนขั้นบันได, ก้าวสู่ขั้นถัดไป, ตกลงไปอยู่ที่เดิม. ต้นไม้, งอกไปสู่ทิศทาง, ที่สว่างกว่าเสมอ. เราต่างมี, สิ่งที่, เคยสำคัญ. ตราบที่ยังให้ความสำคัญ, สิ่งนั้น, ยากที่จะลืม. ในความเจ็บปวดหนึ่งครั้ง, ย่อมมีคนที่จมอยู่กับมัน, นานกว่าอีกคน. จำไม่ได้, ก็คล้าย, ไม่ได้จำ. มนุษย์เลือกจดจำเฉพาะสิ่งสำคัญ, วันหนึ่งเมื่อสิ่งนั้นไม่สำคัญ, เราจะเลิกจดจำมันไปเอง. ไม่มีทางตัน, มีแต่, คนที่ไม่ยอมเดินต่อ. ทางตัน, หมายถึง, หลังจากสุดทางนั้นยังไม่มีใครเคยเดิน. ฝุ่นที่ถูกเขี่ยออกจากตา, ย่อมไม่ปลิวเข้าตา, และทำให้เสียน้ำตาอีก. จินตนาการ, เกิดขึ้นขณะที่, ยังมีความคลุมเครือ. ความปรารถนาไม่ดีของคนอื่น, จะมีผล, เมื่อเราไปสนใจมัน. ความเงียบก่อเกิดจินตนาการ, ทั้งในด้านสุข, และในด้านเศร้า. ใช้เวลาอิจฉา, จนไม่เหลือเวลา, ทำให้ดีกว่าเขา. ผู้ที่ไม่พอใจในตนเอง, มักไม่พอใจในผู้อื่น. ความเงียบ, เป็นสีเทา, ความเหงา, สีชมพูอ่อน. เด็กคนนั้น, อายุ, หนึ่งร้อยปี. ฉันกลับไปยังสถานที่ที่เราเคยไปด้วยกัน, มันกลายเป็นสีซีเปีย. ขณะเอ่ยคำว่ารักออกไป, เราต่างล้วนไม่แน่ใจ, ในความรู้สึก.