การรอคอย, ก็เหมือนนมกล่องยูเอชที, มันมีวันหมดอายุ.สุดท้าย, การรอคอยจะสิ้นสุดลงอย่างเงียบเงียบ, คล้ายการจากไปของน้ำค้างยามเช้า.เลิกรออาจทำให้หายเศร้า, แต่มันก็นำเอาความเป็นไปได้ของความสุข, ติดมือไปด้วย.บางวันฉันรู้สึกราวกับว่า, ตัวเองกำลังนั่งรอรุ้งบนฟ้า, โดยไม่มีทีท่าว่าฝนจะตก.ทุกการรอคอย, มีความหวังซ่อนอยู่.ยิ่งนาน, ความสวยงามของการรอคอย, ยิ่งน้อยลง.ไม่ควรฝังลูกธนูไว้ในร่างนานเกินไป, แม้กระทั่งลูกธนู, ของคิวปิด.มีความหวังของคนหนึ่งคน, ซ่อนตัวอยู่, ในความรักที่เป็นไปไม่ได้.กว้างของมด, แคบของช้าง, อยู่ที่ทางของใคร.ดักแด้ที่แข็งแรง, และอดทนรอได้, สุดท้ายมันจะกลายเป็นผีเสื้อ.กลับมาเป็นคนเดิม, ที่เพิ่มคือ, แผลเป็น.แปลก, ไม่เคยเจอเธอ, แต่ฝันถึงเธอ.เด็กอยู่กับปัจจุบัน, หนุ่มสาวอยู่กับอนาคต, คนชราอยู่กับอดีต.เมื่อคนบางคนหายไป, จึงรู้ว่า, เขามีตัวตน.ความเงียบ, ทำให้เวลา, ยาวนานขึ้น.ตอนเธอบอกลา, เหมือนคอมแฮ้งก์, และยังไม่ได้เซฟ.ออกจากกรอบหนึ่ง, เพื่อไปสู่, อีกกรอบหนึ่ง.ไม่ต้องออกนอกกรอบก็ได้, ถ้าเราพอใจและสุขใจ, ในกรอบนั้น.ส่วนหนึ่งของโลกทุกวันนี้, คือโลกในฝัน, ของคนในอดีต.ความเป็นเจ้าของ, มิใช่ครอบครอง, มันคือการดูแล.เก้าอี้ที่สวนสาธารณะ, พบปะผู้คนมากมาย, แต่ไม่ผูกพันกับใครเลย.นาฬิกา, ที่เธอให้ฉัน, หยุดเดินแล้ว.หลังจากเธอจากไป, ฉันเดินอยู่บนทางสายเก่า, แต่รู้สึกราวกับเส้นทางแปลกหน้า.เราโตขึ้น, หรือ, เราเด็กน้อยลง.โทรศัพท์ของเธอ, เป็นหีบสมบัติ, เก็บความลับ.ไม่พอใจ, หรือ, ใจไม่พอ.คำปลอบใจไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น, แต่การปลอบใจ, ทำให้รู้สึกดี.มิตรภาพไม่ใช่การโทรหากันทุกวัน, แต่คือการยกหูต่อสาย, เมื่อรู่ว่าอีกฝ่ายไม่สบายใจ.เจอเพื่อนเก่า, ที่ไม่ได้เจอกันนาน, เหมือนได้นั่งอ่านสมุดบันทึก.มองเห็น, เฉพาะสิ่ง, ที่มองหา.vร้องไห้เสียงเบา, มิได้เศร้าน้อยกว่า.
ทุกคนเคยมีความฝัน, น้อยคน, ยังมีมันอยู่.ความสัมพันธ์คือการเดินบนขั้นบันได, ก้าวสู่ขั้นถัดไป, ตกลงไปอยู่ที่เดิม.ต้นไม้, งอกไปสู่ทิศทาง, ที่สว่างกว่าเสมอ.เราต่างมี, สิ่งที่, เคยสำคัญ.ตราบที่ยังให้ความสำคัญ, สิ่งนั้น, ยากที่จะลืม.ในความเจ็บปวดหนึ่งครั้ง, ย่อมมีคนที่จมอยู่กับมัน, นานกว่าอีกคน.จำไม่ได้, ก็คล้าย, ไม่ได้จำ.มนุษย์เลือกจดจำเฉพาะสิ่งสำคัญ, วันหนึ่งเมื่อสิ่งนั้นไม่สำคัญ, เราจะเลิกจดจำมันไปเอง.ไม่มีทางตัน, มีแต่, คนที่ไม่ยอมเดินต่อ.ทางตัน, หมายถึง, หลังจากสุดทางนั้นยังไม่มีใครเคยเดิน.ฝุ่นที่ถูกเขี่ยออกจากตา, ย่อมไม่ปลิวเข้าตา, และทำให้เสียน้ำตาอีก.จินตนาการ, เกิดขึ้นขณะที่, ยังมีความคลุมเครือ.ความปรารถนาไม่ดีของคนอื่น, จะมีผล, เมื่อเราไปสนใจมัน.ความเงียบก่อเกิดจินตนาการ, ทั้งในด้านสุข, และในด้านเศร้า.ใช้เวลาอิจฉา, จนไม่เหลือเวลา, ทำให้ดีกว่าเขา.ผู้ที่ไม่พอใจในตนเอง, มักไม่พอใจในผู้อื่น.ความเงียบ, เป็นสีเทา, ความเหงา, สีชมพูอ่อน.เด็กคนนั้น, อายุ, หนึ่งร้อยปี.ฉันกลับไปยังสถานที่ที่เราเคยไปด้วยกัน, มันกลายเป็นสีซีเปีย.ขณะเอ่ยคำว่ารักออกไป, เราต่างล้วนไม่แน่ใจ, ในความรู้สึก.