Aug... via:Round Poetry Round Finger

นั่งริมหาดทราย, รู้สึกเหมือน, นั่งอยู่ริมขอบโลก.

ที่กลางคืนเหงา, อาจเพราะไม่มีเงา, เป็นเพื่อน.

นักพเนจรหยุดเท้า, เมื่อเดินผ่านหญิงสาว, คนสุดท้าย.

สิทธิที่จะคิดถึง, เป็นของทุกคน, ที่ยังมีความรู้สึก.

ถ้าเรา, ติดอยู่บนชิงช้าสวรรค์ด้วยกัน, เราอาจรู้จักกันมากขึ้น.

บางครั้ง ความห่วงใยก็ทำให้เราแข็งแรง, บางครั้ง, มันก็ทำให้เราแกล้งอ่อนแอต่อ.

มิใช่ภาพถ่าย, ภาพเธอในอดีตคล้าย, ภาพวาด.

คิดถึงคนอื่น, ลืม, คิดถึงตัวเอง.

บทเรียนหนึ่งที่จำได้ดี, แต่สอบไม่ผ่าน, บทเรียนเรื่องความรัก.

ครั้งแรกของการจูงมือกัน, ทางเส้นนั้น, สั้นเกินไป.

ไม่ถึงขั้นเป็นลมหายใจ, แต่เธอทำให้, หายใจอย่างมีความหมายมากขึ้น.

ท้องฟ้าเติมเต็มความว่างเปล่าของมัน, ด้วยก้อนเมฆ, มนุษย์เติมเต็มความว่างเปล่าของชีวิต, ด้วยความฝัน.

ผู้มีอิทธิพลสำหรับฉัน, ไม่ใช่มาเฟียหนวดยาว, เป็นเพียงหญิงสาวตัวเล็กเล็กคนหนึ่ง.

เสียเวลาไปนั่งคิดเรื่องคนที่เราไม่ชอบ, เอาเวลามาให้, คนที่เราชอบดีกว่า.

ความคล้ายกัน, มิได้เป็นเครื่องยืนยัน, ว่าความสัมพันธ์จะยืนยาว.

เพราะเธอไม่รักเขา, เธอจึงโกหกเขา, ว่าเธอรักเขา.

ทุกครั้งที่ออกไปจากโลกของตัวเอง, ฉันพบคนที่ทำให้ฉันมีความสุข, และคนที่ทำให้ฉันมีความทุกข์.

ริมฝีปากของเธอ, สีสวยเหมือนดอกกุหลาบ, คำพูดคือหนาม.

บางครั้ง, ฉันรู้สึกว่า, เธอช่างสวยงามราวกับมีด.

โลกเต็มไปด้วย, คนโกหก, ที่ไม่รู้ว่าตัวเองโกหก.

โตขึ้น, ดีใจให้กับคนที่เราเคยอิจฉา, หัวเราะร่าให้กับความจอมปลอมของผู้คน.

หลายครั้ง, ภาพลวงตา, ถูกสร้างขึ้นมา, จากความรัก.

ความรัก, คล้ายไอศครีม, มากกว่ารูปปั้นหิน.

นอนบนตักของเธอ, ฉันฝัน, ขณะที่ยังตื่น.

คนที่รักเรา, คือคนที่เราพยายามถอยห่างออกมา, แล้วรู้สึกว่าอยากเข้าใกล้.

วันใหม่, เริ่มขึ้น, เมื่อความมืดของวันเก่าเลือนหายไปอย่างหมดจด.

ชีวิตเหมือนนิยาย, มิใช่นิยายที่มีคนเขียนเอาไว้แล้ว, แต่เป็นนิยายที่เรากำลังเขียน.

หัวใจ, อวัยวะที่เคลื่อนไหว, ตลอดเวลา.

มีความหวานชนิดหนึ่ง, ไม่เป็นอันตราย, ต่อสุขภาพ.

รูปถ่ายของเธอหาไม่ยาก, แต่ฉันอยากมีหนึ่งรูป, ที่ฉันเป็นคนกดชัตเตอร์เอง.

ดอกไม้ผลิบานในป่า, โดยไม่สนว่า, มีใครจ้องมองมันหรือไม่.

ภาพวาดบางภาพ, ขณะกำลังวาด, สวยงามกว่า, ตอนวาดเสร็จ.

เด็กขายพวงมาลัยทุกคน, ต้องการดอกไม้.

บนโลกใบเดียวกัน, มีคนกินข้าวเหลือ, มีคนไม่เหลือข้าวกิน.

เสียงหัวเราะที่น่าสงสาร, เสียงหัวเราะ, ที่กลบฝังความเศร้าเอาไว้.

เธอคล้ายกับสระน้ำ, ที่ฉัน, ยังไม่รู้ความลึก.

นำดอกไม้สวยงามหลายชนิด, มาปักแจกันเดียวกัน, ผลลัพธ์มิใช่ความงามเสมอไป.

รู้ว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่, เมื่อเห็นสติกเกอร์การ์ตูนที่ติดไว้, เป็นสิ่งเลอะเทอะ.

ระยะห่างเป็นเรื่องประหลาด, พอใกล้ขึ้น, เรามักคิดว่ามันจะใกล้ขึ้นอีก.

เราต่างต้องการกำลังใจจากใครสักคน, โดยเฉพาะจากคนที่เขา, ไม่ค่อยมอบให้เรา.

เมื่อรู้ว่าสุดท้ายต้องแยกจาก, จะใช้เวลาที่เหลือให้มีค่าที่สุด, หรือหยุดไว้ตรงนี้.

ชายหนุ่มคนนั้น, ลักพาตัวหญิงสาวที่สดใส, ไปตลอดกาล.

เลือกคนที่เขา, รักเรา, จนเรารัก.

เลือกสิ่งที่เรารัก, อาจจะเสี่ยง, เลือกสิ่งที่เราไม่รัก, ใช่ว่าจะไม่เสี่ยง.

ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศใช้เวลาเรียนสี่ปี, ความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์, อาจต้องลงเรียนตลอดชีวิต.

เมื่อความรักเกิดขึ้น, เรากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง, วิ่งเต็มพลัง, และไม่กลัวล้ม.

ในวิชาความสัมพันธ์, เราต่างเป็นทั้งครู, และลูกศิษย์.

เธอเช็ดน้ำตาให้เรา, แต่เธอชอบเขา, ความสัมพันธ์เป็นเรื่องเข้าใจยาก.

ก้าวแรก, พาเราไปสู่จุดหมาย, ที่ไม่อาจคาดเดา.

การเดินทาง, เริ่มจากการตั้งจุดหมาย, หลังจากนั้นการไหลก็ทำงานต่อ.

ทุกวัน, มีผู้ชายเสียน้ำตา, เพียงแค่ว่า เราไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็น.

ในมุมของเรา, เธอชอบเขา-ไม่ชอบเรา, ในมุมของเธอ, ไม่มีเราอยู่ข้อเปรียบเทียบนั้น, ตั้งแต่ต้น.

เธอไม่ได้ชอบคนดีหรือคนร้าย, คนพูดเก่งหรือพูดไม่เก่ง, เธอชอบเขาเท่านั้นเอง, ไม่จำเป็นต้องวิเคราะห์ต่อ.

เธอบอกกับฉันว่าเธอชอบเขา, ฉันบอกกับเธอว่า, ถ้าเขาไม่ชอบเธอก็โง่แล้ว.

ที่อยากให้เธอกับเขารักกัน, นั่นอาจเป็นเพราะฉัน, ยังรักเธอ.

ฉันไป, งานแต่งงานของเธอ, เพียงลำพัง.

ถ้าฉันเป็นคุณพ่อ, ฉันคงหลงรักคุณแม่, เช่นกัน.

ทุกครั้งที่ต้องสัญญา, แสดงว่า, ไม่แน่ใจ.

เป็นไปได้ไหมว่า, ที่เราหลงใหลดวงจันทร์, เพราะเราเห็นมันบ่อยกว่าดาวเนปจูน.

คนไม่โรแมนติก, คือคนโรแมนติก, ที่ไม่กล้าแสดงออกเท่านั้นเอง.

บางที, เวลาเหงาเราไม่ได้ต้องการเพื่อน, เราต้องการคนอื่น.

ไม่เคยเข้าใกล้ดวงดาว, ได้แต่เฝ้ามองมัน, เพราะอย่างนั้นมันจึงมีเสน่ห์.

กลับไปที่ที่เธอชอบไปอีกครั้ง, นั่งลง, รอคอย, ปล่อยให้โชคชะตาทำหน้าที่.

ทุกทางแยก, มีหนึ่งโอกาส, หล่นหายไปตลอดกาล.

ใช้หัวใจฝัน, ใช้หัวทำมันให้เป็นจริง.

ความคาดหวัง, คือชื่อเล่นของ, ความกดดัน.

เค้กช็อกโกแลตร้านเดิม, ขมขึ้น, เมื่อนั่งกินคนเดียว.

เธอ, ค่อยค่อยระเหย, ไปจากชีวิตของฉัน.

สิ่งต่างต่างเปลี่ยนแปลงไปมาก, จนฉันแทบไม่เชื่อว่า, เรื่องที่ผ่านมาเคยเกิดขึ้นจริง.

เธอทำให้ฉันได้ค้นพบว่า, ตัวเอง, โรแมนติกกว่าที่คิด.

เวลา, ช่วยให้เราลืมได้, เฉพาะสิ่งไม่สำคัญเท่านั้น.

เหมือนมด, ที่ผลส้มแบ่งความหวานมาให้, แต่มันก็ตัวเล็กเกินไปสำหรับส้มผลนั้น.

รอยยิ้มของเธอ, ที่มอบให้เขา, เพิ่มความเศร้าให้ฉัน.

สิ่งที่ทำให้เหงา, บางทีก็ง่ายง่าย, แค่เสียงรอสายที่ไม่มีคนรับ.

ความทรงจำของคนสองคน, เป็นเครื่องยืนยัน, ว่าสิ่งนั้นเคยเกิดขึ้นจริง.

ความสุขมีวันหมดอายุ, ความเศร้า, ฉันไม่แน่ใจ.

ความเหงาคล้ายดวงจันทร์, ฉันเห็นมันทุกครั้ง, หลังพระอาทิตย์จากไป.

เมื่อคืนก่อน, ฉันต่อสู้กับความคิดถึง, และจบลงด้วยการพ่ายแพ้.

เรื่องจริงมีอยู่ว่า, เรื่องจริงที่ผ่านมา, มันไม่จริง.

บนรถไฟฟ้าขบวนเดิม, ฉันนั่งอยู่คนเดียว, ท่ามกลางคนมากมาย.

ยังไม่มีใครค้นพบ, ความลับ, ของทฤษฎีสัมพันธภาพ.

ค่าความชื้นสัมพัทธ์รอบดวงตาฉัน, สูงกว่า, รายงานอากาศของกรมอุตุฯ.

ผู้กุมความลับ, หวั่นใจ, ผู้ล่วงรู้ความลับ, เสียใจ.

ขณะใช้เวลากับความลับ, บางคน, ลืมความรัก.

เจ้าของความลับควรจะมีคนเดียว, แต่บางครั้ง, คนสองคนก็เป็นเจ้าของความลับเดียวกัน.

ความลับ, มักทำร้ายใครสักคน, เสมอ.

ตัวต่อภาพประวัติศาสตร์ความรักของเรา, ร่วงหล่นอยู่ตามสถานที่ต่างต่าง, ที่เราเคยเดินผ่านด้วยกัน.

ช่วงเวลาที่เธอรอฟัง, และฉันยังไม่เอ่ยมันออกไป, ย้อนกลับมาใหม่ไม่ได้อีกแล้ว.

หากรักตัวเองมาก, อยากได้คนรักที่เหมือนกับตัวเอง, เธอควรนั่งเล่นกับกระจก.

สิ่งที่ไม่ควรคาดหวังที่สุด, คือ, คาดหวังว่าจะไม่ผิดหวัง.

หากเธอบอกว่าลืมคนที่เคยรักกันได้, เป็นไปได้ว่าเธอโกหก, อาจโกหกว่าลืมได้, หรือไม่ก็โกหกว่าเคยรักเขา.

คนที่ใช้สอยเวลาร่วมกัน, ระยะเวลาหนึ่ง, ไม่มีวันที่เราจะลืมเขาได้เลย.

สาระไม่ได้อยู่ที่จำนวนของดวงดาว, มันอยู่ที่เรา, นั่งนับดาวอยู่ข้างข้างกัน.

เมื่อนั่งอยู่กับเธอ, การนับดวงดาว, ไม่ไร้สาระอีกต่อไป.

ก่อนที่ฉันจะรู้จักความรัก, ฉันยังไม่รู้จัก, ความเศร้า.

ก็เจ็บ, ที่เราเลิกกัน, เจ็บกว่านั้นคือเธอไม่เสียใจ.

ขณะที่ฉันยังพยายามลืมเธอ, เธอได้เจอ, ใครคนนั้น.

เมื่อถึงวันที่รู้ว่าเราไม่เหมาะกัน, ที่ผ่านมากลายเป็นแค่, ความดันทุรังของคนสองคน.

เราไม่รู้หรอกว่า, จะเจอกันเมื่อไหร่, เราอาจเคยเดินสวนกันไปแล้วก็ได้.

อาจไม่ใช่ว่าเขามิได้รักเรา, เพียงแค่เขา, รักตัวเองมากกว่า.

สิ่งที่หล่อเลี้ยงให้ใครสักคนทนเจ็บได้นาน, คือรสหวาน, เป็นระยะ.

มีคนคนหนึ่ง, เขาเรียกเรา, ด้วยชื่อที่มีแต่เรากับเขา, เท่านั้นที่รู้.

ฉันรักอดีต, เพราะมัน, เชื่อมั่นได้มากกว่า, อนาคต.

ชื่อของใครบางคน, ค่อยค่อยหายไป, จากสมุดบันทึก, หน้าจอโทรศัพท์, และริมฝีปากของเรา.

กลับไปที่เดิม, เพื่อพบว่า, สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยน, คืออดีต.

ความทรงจำ, คือภาพวาดล่องหน, ในสถานที่เดิม.

ความทรงจำ, มีรสหวานตอนต้น, ขมตอนปลาย.

เรากลับไปเป็น, คนแปลกหน้า, ของกันและกัน, อีกครั้ง.

จันทร์เต็มดวง, ก็เท่านั้น, วันนี้ฉันอยู่คนเดียว.

การคืนดี, มิใช่แค่การกลับไป ณ จุดที่เราเคยดีกันเท่านั้น, มันยังพาเราไปยังจุดที่เข้าใจกันมากขึ้น.

เราไม่รู้จักกันเลยจริงจริง, และที่รู้จักกันไปนั้น, ก็ไม่ใช่เราเลยจริงจริง.

โลกดูคล้ายเต็มไปด้วยความว่างเปล่า, ตราบที่เรายังหา, สิ่งที่มีคุณค่าไม่เจอ.

ดวงตาของผู้มีความทุกข์, มักมองหาความทุกข์, ในความสุขได้เสมอ.

ผู้คนชอบบอกว่า, เขาอยากลืมความทรงจำเหล่านั้น, แต่เอาเข้าจริง, ไม่มีใครอยากลืมมันจริงจริงหรอก.

ได้เห็นตัวหนังสือของเธอ, เหมือนได้เห็นรอยยิ้ม.

ผิดหวังเรื่องอื่นเราเจ็บในสมองส่วนเหตุผล, ผิดหวังเรื่องคน, เราเจ็บที่ใจ.

บางคนเห็นบางเรื่อง, แค่ขี้ผง, ก็ใช่, ตราบใดที่มันไม่ได้ลอยเข้าไป, ในดวงตาของผู้นั้น.

หัวใจเต้นแรง, เพราะความรักที่มีให้เขา, หรือความกลัวว่าเขาจะไม่รักเรากันแน่.

ผู้ชายกอดพ่อเป็นภาพที่ตลก, มิน่า, เรายิ้มออกมาทุกครั้งที่กอดกัน.

มีสักกี่คน, ที่การกุมมือของเขา, ทำให้เรารู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน.

เรื่องตื่นเต้นก่อนหน้านี้, เธอจะรักฉันหรือไม่, เรื่องตื่นเต้นตอนต่อไป, เราจะรักกันไปนานแค่ไหนกัน.

เธอชวนฉัน, ไปเที่ยวดวงจันทร์ด้วยกัน, แล้วทิ้งฉันไว้บนนั้น, เพียงลำพัง.

เธอย่อมไม่เห็นกุหลาบ, ขณะที่เธอมองหา, ดอกลิลลี่.

วันสุดท้าย, ที่สองคนเสียน้ำตา, สวยงามกว่า, เสียน้ำตาเพียงลำพัง.

เราปกปิดความรัก, ได้กับ, ผู้ที่ไม่สังเกตเท่านั้น.

เขาคนนั้นเป็นหนังสือเล่มโปรด, ส่วนฉัน, เป็นได้แค่ที่คั่นหนังสือ.

ได้โปรด, อย่ายิ้ม, ตามมารยาท.

บางอาการ, เราต้องเป็นเภสัชกร, จ่ายยาให้ตัวเอง.

แล้วจู่จู่, โดยไม่รู้ตัว, วันหนึ่งฝนก็หยุดตก, แล้วจู่จู่, โดยไม่รู้ตัว, วันหนึ่งเราก็หยุดเศร้า.

เมื่อวานฝนตกเป็นวันสุดท้าย, คนบนฟ้า, คงซ่อมหลังคาฟ้าเสร็จแล้ว.

บางคนจองจำตัวเองไว้กับความรัก, บางคนจองจำตัวเองไว้กับ, อิสระ.

สาม, ไม่ใช่, เลขคู่.

เราต่างมีประวัติศาสตร์ของความรัก, คนละฉบับ, อยู่ที่ใครจะเลือกจดจำแบบไหน.

ชายผู้หนึ่งพกพาความลับ, ไปฝังไว้บนดาวดาว, แต่มันก็ติดตามเขากลับมา.

หมอก ควัน ความรัก, มีผลต่อความชัด, ในการมองเห็น.

บางครั้ง, ฉันอยากให้เธอเป็นหนังสือในห้องสมุด, ที่ฉันสามารถยืมมากอดเล่น.

เธอเป็นใคร, ฉันได้ยินคนในกระจก, เอ่ยถาม.

บทกวี, เข้าตา, น้ำตาไหล.

ถ้อยคำสั้นสั้นในบทกวี, บรรจุ, ความรู้สึกขนาดยาว.

โอบกอดก้อนน้ำแข็ง, เย็นยะเยือก, อย่างยิ่ง.

หมาหรือสุนัข, รักหรือชอบ, คนละคำ, แต่บางทีมันมีความหมายเดียวกัน.

อย่าคาดหวัง, ว่าใครจะเหมือนเดิมตลอดไป, แม้กระทั่งรูปปั้น.

ถ้าเราไม่เจอกัน, ตอนนี้ฉัน, จะอยู่ที่ไหน.

กระดาษแผ่นเล็กเล็ก, ที่มีลายมือของเธอ, ทำนายอนาคตความรักแม่นกว่าใบเซียมซี.

เรายอมรับสีฟ้าของฟ้า, สีเขียวของใบไม้, ทำไมไม่ยอมรับในสิ่งที่เขาเป็น.

อย่าหาวิธีหลีกหนีไปจากความโศกเศร้า, จงหาวิธี, ที่จะอยู่กับมัน.

ความไม่สมบูรณ์แบบ, มิได้รอการเติมเต็ม, มันรอการยอมรับและเข้าใจ.

ใครบอกเราว่าทุกอย่างเป็นไปได้, เป็นไปได้ว่า, เขากำลังโกหกเรา.

ไม่จำเป็นต้องคาดหวังว่าจะมีสักคน, ที่เราคุยกับเขาได้ทุกเรื่อง, ไม่อย่างนั้นเราจะมีเพื่อนหลายคนหลายแบบไว้ทำไม.

ความหลงใหล, อายุสั้น, ความผูกพัน, อายุยืน.

ยิ่งเห็นว่าเธอไม่สวย, ไม่สมบูรณ์แบบ, ฉันยิ่งแน่ใจ, ว่าไม่ใช่ความหลงใหล, มันคือความรัก.

อย่าค้นหาความหมายของชีวิต, จงสร้างมันขึ้นมา.

ก่อนนี้กวีเขียนบทกวีด้วยดินสอและกระดาษ, ทุกวันนี้หลายกวีเขียนกวี, ด้วยคอมพิวเตอร์.

หิมะ, อาจสวย, อาจหนาว, อาจเหงา, อยู่ที่เราอยู่กับใคร.

บ่อยครั้ง, ห้วงเวลาคิดถึง, สวยงามกว่า, ห้วงเวลาที่พบกัน.

ถ้าเห็นคนกอดกันแล้วเผลอยิ้มออกมา, เป็นไปได้ว่า, เรากำลังมีความรัก.

ถ้าเห็นคนกอดกันแล้วเหงาหรืออิจฉา, ณ ช่วงเวลานั้น, เราอาจกำลังคิดถึงความรัก.

ก็ใช่, ยังมีพ่อแม่ญาติมิตรที่รักเรา, แต่รักจากเขามันไม่เหมือนกัน.

กำแพงที่หนาที่สุด, คือกำแพง, แห่งความไม่เข้าใจ.

ดอกไม้, มีรสหวาน, เมื่อชิมด้วยดวงตา.

เมื่อมีคนทำเราเป็นแผล, เราต้องการคนดูแล, ที่ทำแผลเป็น.

บางคนก็แปลกดี, ทำเราเป็นแผล, แล้วหันมาถามว่า, เป็นอะไรมากไหม.

รัก, คิดถึง, เป็นห่วง, ล้วนเป็นถ้อยคำที่กลวงเปล่า, หากคนกล่าวไม่ได้รู้สึกจริง.

กาลครั้งหนึ่ง, ทุกสถานที่, เคยมีความรัก.

ผู้ที่ปลูกต้นไม้แล้วหวังผล, เขาไม่ได้รักต้นไม้, เขารักผลของมัน.

นักธุรกิจทำขยะให้เป็นทอง, คนทำงานศิลปะ, ทำขยะให้เป็นดอกไม้.

บางคนเหมือนดาวหาง, นานนานจึงจะผ่านมา, ทว่าตรึงตราอยู่นานวัน.

หลายครั้ง, ที่คำว่า, แล้วพบกันใหม่, มีความหมายว่า, ลาก่อน.

มนุษย์เป็นลูกหลาน, ของจักรวาล, ที่ไม่ค่อยกตัญญู.

พระเจ้าคงออกแบบบ่าและไหล่, มาให้ใครอีกคน, พิงพัก.

น้ำ, ที่ระเหยช้าที่สุด, น้ำตา.

อดคิดไม่ได้ว่า, เธอช่างคล้ายเมฆ, สิ่งที่เก็บไว้ได้มีเพียงภาพถ่ายเท่านั้น.

พักผ่อนซะ, พรุ่งนี้, ค่อยมาเศร้าต่อ.

พรุ่งนี้, ค่อย, ว่ากัน.

บางทีอาจจะดี, ถ้าหยุดไว้ที่, ความคิดถึง.

ความเศร้ามีน้ำหนัก, ใครที่เคยแบกมัน, ย่อมรู้ความจริงข้อนี้ดี.

ขุดคุ้ยความทรงจำ, ไม่พบความจริง, พบเพียงสิ่งที่อยากจำ.

ชายผู้หนึ่ง, ปลิดชีพเทียนไข, เพื่อไว้ชีวิตความมืด.

ตื่นขึ้นมาหลายครั้ง, พบว่าฟ้า, ยังดำมืด.

อัศจรรย์, เธอเสกกระดาษธรรมดา, ให้กลายเป็นจดหมายวิเศษ.

หาดทรายแห่งนั้นมีเราเพียงสองคน, คนหนึ่งอยู่บนหาด, อีกคนอยู่ในความทรงจำ.

ประหลาด, รอยคราบน้ำตาบนผ้าเช็ดหน้า, เป็นรูปหัวใจ.

ความสุข, มิได้แปรผันตาม, ความรู้.

สิ่งที่ไม่ควรทำ, หลังถูกคนอื่นหลอก, คือหลอกตัวเองอีกต่อหนึ่ง.

ศิลปินออกไล่ล่าภาพวาด, บนลานผ้าใบ, อาวุธของเขาคือพู่กัน.

ดินสอที่เธอให้ฉัน, ฉันใช้มันเขียนเรื่องของเรา, ขณะนี้มันเกือบหมดแท่งแล้ว.

มีอยู่สองห้วงขณะที่โลกเงียบกริบ, ห้วงเวลาที่ได้ยินคำบอกรัก, ห้วงเวลาที่ได้ยินคำบอกเลิก.

บางครั้ง, สิ่งที่ทำให้เหงา, คือเงาของเราเอง.

หลังประตูทุกบาน, มีโลก, อีกใบหนึ่ง.

หนังสือหลายเล่มในชั้น, กำลังนอนหลับ, รอเราไปปลุกมันให้ตื่น.

บางที, ความรักไม่ขึ้นอยู่กับดีกว่า สวยกว่า สบายใจกว่า, มันขึ้นอยู่กับ, ใหม่กว่า.

เราต่างต้องการสำเร็จไวไว, และอยากให้ความสำเร็จหายไป, ช้าช้า.

เดินทางไกล, เพื่อเข้าใกล้ตัวเอง, มากขึ้น.

หมาตัวนั้นนอนหลับปุ๋ย, มันไม่รู้ว่าโลกร้อนขึ้นกี่องศา, ไม่รู้ว่าประเทศใดกำลังรบกัน, เพราะอย่างนั้นมันจึงหลับสบาย.

นกถูกขังไว้บนฟ้า, ปลาถูกขังไว้ในน้ำ, คนถูกขังไว้ในความคาดหวังของสังคม.

บางครั้ง, ฉันอิจฉาแมงมุม, ที่มันหอบบ้านติดตัวไปด้วยทุกที่.

เราต่างหลงใหลในความสุข, จนลืมว่า, ความทุกข์ก็เป็นเรื่องปกติ.

จุดหมายคือที่ที่เราอยากไปให้ถึง, แต่เมื่อไปถึงที่นั่น, น้อยคนที่จะปักหลักอยู่ตรงนั้นตลอดไป.

ไม่ได้ขึ้นอยู่กับโทรศัพท์ยี่ห้อไหน, มันขึ้นอยู่กับ, ใครโทรเข้ามา.

เราไม่ได้ตัวเล็ก, เราไม่ได้ตัวใหญ่, ถ้าเราไม่เทียบกับใครคนอื่น.

ฉันอยากทำพิพิธภัณฑ์น้ำตา, แล้วเขียนป้ายบรรยายไว้ว่า, หยดนี้ได้มาเมื่อไร ที่ไหน, และจากใคร.

มีแน้วโน้มว่า, เราจะชอบคนที่เขาชอบเรา, แต่เราอาจไม่รักคนที่เขารักเราเสมอไป.

เส้นแบ่งระหว่างความโรแมนติก, กับน้ำเน่า, คืออารมณ์ของเรา ณ ขณะนั้น.

น้ำตากับเสียงหัวเราะ, มีบางอย่างที่เหมือนกัน, มันเกิดขึ้นชั่วครู่เท่านั้น, แล้วมันจะหายไป.

คนที่ไม่เคยสิ้นหวัง, ในวันที่เขาไม่เหลืออะไร, อย่างน้อยก็ยังเหลือ, ความหวัง.

หลายคนที่บอกว่า, อยากฟังความคิดเห็น, แท้ที่จริง เขาอยากได้ยินแค่คำชม.

ในฝันของฉัน, เราใกล้ชิดกัน, กว่าความจริง.

ผ่านพ้นวัยเด็กเข้าสู่วัยหนุ่มสาว, จึงเข้าใจ, ความอบอุ่นไม่ได้เกิดจากดวงอาทิตย์.

ความจริง, เจ็บปวด, ไม่ยอมรับความจริง, เจ็บนาน.

บางคนเผลอกอดบางคน, ที่ไม่ได้รัก, เพียงเพื่อความอบอุ่น.

เสียงหัวเราะคือเพื่อน, น้ำตาคือครู.

ยิ่งก่อนหน้านี้เคยมีความสุขมากเท่าไร, มาถึงวันสุดท้าย, ยิ่งเศร้ามากเท่านั้น.

เมื่อเจอเธอจึงเข้าใจ, รักมิใช่การวิ่งไล่ตาม, มันคือการวิ่งเข้าหากัน.

ความเศร้าเหมือนหุ่นยนต์ที่ถ่านไม่มีวันหมด, เพียงเรากดสวิตช์, มันก็มีชีวิตขึ้นอีกครั้ง.

น้อยคน, ที่จะลืมความเศร้า, เขาแค่ไม่ได้นึกถึงมัน.

ดูแลมากไป, กลายเป็น, กักขัง.

แปลก, เราอายที่จะบอกรัก, แต่กลับไม่อายที่จะก่นด่า.

คนหนึ่งคน, ถูกออกแบบมา, ให้โอบกอดได้แค่, ทีละคน.

บางครั้งชีวิตก็เล่นกลกับเรา, มันทำให้เราเซอร์ไพรซ์, สงสัย, และไม่เฉลย.

ผู้ไม่มีแผลเป็น, คือ, ผู้ไม่มีประสบการณ์.

ความสุขไม่ใช่การพยายามทำให้ทุกคนรัก, แต่คือการไม่พยายาม, และมีสักหนึ่งคนที่รักเรา, ในแบบที่เราเป็น.

โอบกอดลม, ยิ่งทำให้, หนาว.

เราต่างต้องการใครสักคนมาดูแล, และบางครั้ง, ใครคนนั้นก็คือตัวเราเอง.

ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป, เราจะกลายเป็น, คนเคยรักกัน.

ต้นไม้พลาสติกไม่เคยตาย, ก็ใช่, แต่มันก็ไม่เคยโต.

เราทุกคน, รอคอยบางสิ่ง, อยู่เสมอ.

ในห้วงยามแห่งการรอคอย, ฉันรู้สึกว่า, ทุกเข็มบนหน้าปัดนาฬิกา, เคลื่อนช้าราวเข็มชั่วโมง.

หากปลูกต้นไม้โดยไม่รอคอยดอกผล, เธอจะมีความสุขกับใบใหม่, ทุกใบที่งอกขึ้นมา.

ทุกการรอคอย, มักมีจินตนาการ, และการคิดไปเอง.

ที่จริง, มันจบลงอย่างว่างเปล่าเท่ากับตอนต้น, แต่เมื่อหักลบกับความคาดหวัง, เรามักรู้สึกว่ามันยังติดลบ.

บางการรอคอย, เริ่มต้นด้วยความว่างเปล่า, และจบลงด้วยความว่างเปล่ากว่า.

อีก ไม่นานดอกไม้จะบาน, อีกไม่นานพระอาทิตย์จะขึ้นอีกครั้ง, แต่กับความรัก, ไม่มีใครแน่ใจหรอกว่านานแค่ไหน, และจะมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า.

ไม่มีใครรอคอยอย่างไร้ความหวังโดยสิ้นเชิง, ทุกการรอคอยมีความหวังอยู่ในนั้นเสมอ, แม้เพียงน้อยนิดก็ตาม.

ห้วงยามแห่งการรอคอย, ผสมสองความรู้สึกไว้ด้วยกัน, สมหวัง, ผิดหวัง.

อย่าเก็บความหนุ่มสาว, เอาไว้ใช้, ตอนแก่.

ฉัน, ตอนที่อยู่กับเธอ, เป็นฉันอีกคนหนึ่ง.

วิ่งเร็วไปไม่เห็นดอกไม้, เดินช้าไป, ไม่ทันเห็นพระอาทิตย์ขึ้น.

อีเมลบางฉบับ, น่ารัก, กว่าจดหมาย.

ความรัก, เป็นเรื่องน่าเบื่อ, สำหรับคนไม่มีความรัก.

ชอบ, ไม่ได้จบด้วยรัก, เสมอไป.

จงมองหา, ความแข็งแกร่งของดอกไม้, และความอ่อนโยนของก้อนหิน.

เสียดาย, คือความรู้สึกเมื่อ, แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว.

เวลาเกลียดใคร, เราจะรู้สึกว่าเขาไม่ปลอดภัย, เวลารักใครเราจะไม่กลัวเขา, แม้ว่าอันที่จริงแล้วเขาอาจน่ากลัว.

หลบหน้าใครก็หลบได้, หลบความรู้สึกตัวเอง, หลบยาก.

สำหรับบางคน, แรกแรกรักเป็นงานหลัก, แต่อีกสักพัก, รักเป็นงานอดิเรก.

ไม่ได้ที่หนึ่ง, แต่ฉันยิ้มออกมา, เมื่อรู้ว่า, ทำลายสถิติของตัวเอง.

ความอยากเอาชนะทำให้เหนื่อย, แต่ความกลัวแพ้, ทำให้เหนื่อยกว่ามาก.

ขนมหวานอร่อยแค่ไหน, ก็ไม่มีความหมาย, สำหรับคนที่อิ่มแล้ว.

ความทรงจำเหมือนภาพวาดที่เราลงมือวาดเอง, ไม่เหมือนจริงร้อยเปอร์เซ็นต์, แต่มันเป็น, ภาพที่เราอยากจดจำ.

ดาวเกลื่อนฟ้า, ไม่เคยมากเกินไป, สำหรับดวงตาสี่ดวง.

ความอ้างว้างไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเรานั่งอยู่คนเดียว, แต่มันเกิดขึ้นเพราะ, เราไม่รู้จะโทรเรียกใครมานั่งด้วย.

ถ้าเธอทำให้เขาเสียใจ, โดยที่ตัวเธอไม่รู้สึกอะไร, เธอไม่ได้รักเขาสักเท่าไหร่หรอก.

นิยามรักง่ายง่ายของฉัน, คือ, ฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจ.

ไม่มีใครปลอบใจตัวเองได้สำเร็จตามลำพัง, ทุกคนล้วนต้องการ-เวลา, มาเป็นผู้ช่วย.

อย่าแยกรักแท้กับรักไม่แท้, มันมีแต่ยังรักอยู่, กับรักที่หมดอายุแล้ว.

คนบางคน, เจอครั้งเดียว, แต่วนเวียนในความทรงจำ, ตลอดไป.

ฉันนั่งอยู่ตามลำพัง, โดยมีเธอนั่งอยู่เป็นเพื่อนกัน, ในความคิด.

เสียงหัวเราะของคนรัก, นำมาซึ่ง, เสียงหัวเราะของเรา.

ไม่มีใคร, คิดถึง, คนที่นั่งอยู่ข้างข้าง.

บางคน, สะสมความรัก, บางคน, สะสมคนรัก.

เธอโทรมากลางดึก, ฉันตื่นขึ้นมารับ คุย และหลับไป, เช้ามาฉันสงสัย, ฝันไปหรือเปล่า?

บางคน, เปลี่ยนความหมายของเพลงบางเพลง, ไปตลอดกาล.

อยากบอกบางสิ่งกับเธอ, แต่ไม่กล้า, เพราะกลัวว่าเขาจะได้ยิน.

ไม่ว่าภูเขา ดอกไม้ หรือดวงจันทร์, ทุกอย่างนั้นจะงดงาม, เมื่อระยะห่างกำลังดี.

เข้าใจได้, กับทำใจได้, ไม่เหมือนกัน.

ฉันก็เหงา, เธอก็เหงา, แต่เราไม่ได้รักกัน.

มีใจ, เสียใจ, ถอดใจ.

การค้นพบหัวใจ, ต้องการใครอีกคน, มาช่วยกันค้นหา.

รู้ดีว่าเขาไม่รัก, แต่ไม่รู้ว่า, จะได้เจอคนที่เรารักขนาดนี้, ได้อีกไหม.

ความรักเป็นเพียงเสียงปืนปล่อยตัว, ให้นักวิ่งสองคนออกวิ่ง, ไปบนเส้นทางความสัมพันธ์ระยะไกล.

รักที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน, มีแต่ในนิยาย, รักแบบนั้น, รักได้ไม่นาน.

ความรัก, ไม่เกี่ยวกับโง่หรือฉลาด, มันขึ้นอยู่กับว่ายังรักอยู่, หรือหมดรักแล้ว.

เราล้วนอ่อนไหวกว่าที่ตัวเองเคยคิดไว้, จะรู้ได้, เมื่อเจอใครคนนั้น.

เวลารักใคร, เราจะลืมความปลอดภัย, ของตัวเอง.

ธรรมชาติมีความงาม, ธรรมชาติมีความโหดร้าย, ชีวิตเป็นธรรมชาติชนิดหนึ่ง.

ข้อดีของการมีคนรัก, เราจะไม่เสียเวลากับการอกหัก, เพราะไปรักคนนั้นคนนี้, บ่อยเกินไปนัก.

เราไม่ได้เกิดมาเพื่อรู้จักคนทั้งโลก, เราเกิดมาเพื่อรู้จัก, บางคนบนโลกเท่านั้น.

ช่วงเวลาแห่งการบอกลา, เป็นช่วงเวลา, ที่สวยงาม.

ชีวิตเป็นนิยายเรื่องยาว, ที่เราพลิกผ่านช่วงเศร้าไปแบบเร็วเร็ว, ไม่ได้.

อ่อนแอเถิด, ถ้ามันทำให้เธอ, อ่อนโยน.

เราต่างเคยเศร้าด้วยกันทั้งนั้น, บางคนลืมมันไปแล้ว, บางคนยังจำได้, บางคนยังเศร้าอยู่.

เลิกกับคนรักว่ายากแล้ว, เลิกกับความเศร้า, ยากกว่ามาก.

หากกำลังเสียใจ, รออีกสักพัก, พอความรักจางไป, ความเสียใจก็จะจางไปด้วย.

แพ้ครั้งนี้, อาจไม่ได้ทำให้ชนะในครั้งหน้า, แต่เราจะแพ้ได้ดีขึ้น.

หัวใจแต่ละคนเต้นคนละจังหวะ, เมื่อสองคนเจอกัน, กลายเป็นจังหวะเดียว.

ความทรงจำไม่ใช่ความจริง, เป็นเพียงสิ่ง, ที่เราเลือกจดจำ.

เช้าที่มีเป้าหมาย, เช้าที่ไม่มีเป้าหมาย, บรรยากาศต่างกันมาก.

โลกเต็มไปด้วยคนแปลกหน้า, ที่รอแปลงร่าง, กลายเป็นเพื่อน.

ไม่มีปลาตัวใด, จมน้ำตาย.

ระหว่างความว่างเปล่าในตอนต้น, กับความว่างเปล่าในบั้นปลาย, ความหมายของชีวิตอยู่ตรงนั้น.

เมื่อรักใครสักคน, เราจะลืมอิจฉาเขา, ไปเสียสนิท.

นกไม่ได้เป็นอิสระหรอก, มันมีข้อจำกัดว่า, ต้องเดินทางบนฟ้าเท่านั้น.

ต้นไม้บางต้นไม่ต้องการคนดูแล, ขอแค่, อย่าทำร้ายมันก็พอ.

ดูคล้ายเราไม่มั่นใจว่ารักเขาไหม, แต่ที่จริง, เราไม่มั่นใจว่าเขาจะรักเราไหม, ต่างหากล่ะ.

ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว, ไม่กลัวใครแอบมอง, อาการของ, คนกำลังมีความรัก.

บางที ระหว่างที่กำลังรู้สึกกลัวและสับสน, เวลานั้นเองที่คน, มีความรัก.

คำถามที่น่ารัก, คุณรู้สึกอย่างไร, เวลาที่มีความรัก.

บางคืน, เหมือนว่าพรุ่งนี้, จะไม่มีตอนเช้า.

วันสุดท้ายมักเหลือทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่า, ทว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้น, อยู่ในความทรงจำทั้งหมดแล้ว.

ภาพเขียนบางภาพ, ต้องใช้ความรู้สึกมิใช่ความเข้าใจ, ดนตรีและกวี, บางทีก็เป็นเช่นนั้น.

เธอบอกกับฉัน, เมื่อฝนตกลงมาอีกครั้ง, ความทรงจำในวันนี้จะหวนคืนมาอีกหน.

เมื่อได้เห็นคนแก่ดูแลกัน, คำว่ารักของหนุ่มสาว, ช่างดูเบาหวิว.

ในชีวิตหนึ่ง, ทุกคนล้วนมีคำบางคำ, ที่ไม่ได้พูด, จนวันสุดท้าย.

ความฝัน, จะเป็นความฝันตลอดไป, ถ้าเราไม่ให้เวลากับมัน.

รักในระยะไกล, เรียกว่าหลงใหล, จะเหมาะกว่า.

ไม่มีนกตัวไหน, สร้างกรง, ขังตัวเอง.

ยกธงขาว, ยอมแพ้บ้างก็ได้, ถ้าต่อยต่อไปแล้วบอบช้ำ.

ฉันทำบางสิ่งหายไป, และคนที่เก็บได้, เขาไม่นำมาคืน.

ข้อความธรรมดาของบางคน, ส่งผลรุนแรงกว่า, ข้อความวิริศมาหราของใครอีกคน.

อย่าตกใจ, เคยมีคนเสียใจด้วยเรื่องนี้มาแล้ว.

เพราะโลกใบนี้กว้าง, คนข้างข้าง, จึงสำคัญ.

กรุณา, ถอดหน้ากาก, ก่อนทำความรู้จักกัน.

ความผูกพันกับสิ่งเก่าหายไป, เมื่อเราให้เวลากับสิ่งใหม่, มากกว่า.

เราต่างหลงลืมสิ่งที่ควรจดจำ, และต่างจดจำ, สิ่งที่ควรหลงลืม.

หลายครั้ง, คำว่า"จำเป็น"เป็นเพียงข้ออ้าง, สำหรับการทำสิ่งที่ไม่อยากทำ.

ถ้ามองไม่เห็นความพิเศษของสิ่งใด, ลองมองใกล้ใกล้, ถ้ายังไม่เห็น, จงให้เวลา.

รักที่ไม่มีเวลาให้, คือ, ไม่รัก.

เสน่ห์, คือความสวย, ที่มองไม่เห็นด้วยตา.

คนสวยบางคนไม่มีเสน่ห์, คนมีเสน่ห์บางคน, ไม่ต้องสวย.

ฉันนั่งมองหญิงสาว, ติดกาว, ให้ดอกไม้ที่หล่นลงพื้นกลับไปอยู่กับก้านเดิมอีกครั้ง.

เจ็บปวดบ่อยบ่อย, ไม่ได้ทำให้เจ็บปวดน้อยลง, แต่มันทำให้เราเข้าใจ, ว่าความเจ็บปวดเป็นเรื่องปกติ.

สุดท้าย, เราต่างจดจำอดีต, อย่างที่เราอยากจดจำ.

ชีวิตแวดล้อมไปด้วยคนที่เราไม่รู้จัก, เราจึงต้องการ, คนที่รู้จักเราจริงจริงสักคน.

ความเศร้า, งดงาม, เหมือนดอกไม้แห้ง.

เจ็บปวด, เมื่อพบว่าเธอเศร้าเพราะเขา, เท่าเท่ากับที่ฉันเศร้าเพราะเธอ.

บางที อดคิดไม่ได้ว่า, เราเกิดมา, เพื่อหาวิธี, อยู่กับความเศร้าให้สุขที่สุด.

เมื่อเริ่มคุ้นเคยกับความเศร้า, ก็ได้เวลาที่มัน, จะจากเราไป.

ความรัก, สอนให้ฉันรู้จัก, ความเศร้า.

ก่อนนี้เคยคิดว่าความหมายอยู่ในมือเธอ, จนวันนี้ได้มาเจอมัน, ซ่อนอยู่ในตัวฉันเอง.

สมองหลอกให้เราดีใจได้, แต่หัวใจ, ไม่เคยทำอะไรแบบนั้น.

ฉันหลงทาง, อยู่ในป่าแห่งความทรงจำ, และยังหาทางออกจากมันไม่ได้.

ความทรงจำเหมือนภาพเขียนเก่า, ถ้าไม่ได้รับการทาสีแต่งเติม, มันจะจางหายไปในที่สุด.

ความเศร้าเกิดขึ้นง่าย, หายไปยาก, ความสุขเกิดขึ้นยาก, หายไปง่าย.

คิดถึงคน, ที่เขา, ไม่ได้คิดถึงเรา.

ความหมายของเราไม่ได้อยู่ในอุ้งมือของใคร, แต่บางที, มันอยู่ในอ้อมกอดของเขา.

มีคนบางคนที่เราดีใจที่ได้รู้จัก, มีคนบางคนที่เราเสียใจที่ได้รู้จัก, และบางที, สองคนนี้เป็นคนเดียวกัน.

ฉันคิดถึงรอยยิ้มของเธอ, ใช่, ฉันคิดถึงรอยยิ้มของเรา.

นอกจากออกซิเจนแล้ว, มนุษย์ต้องการคนสักหนึ่งคน, ในการจะมีชีวิตอยู่ต่อไป.

ความสงสัยว่าเขารักเราไหม, นำมาซึ่งความสงสัย, ว่าเรารักเขาไหมนะ.

สิ่งที่ซ่อนอย่างไรก็หาเจอ, คือความรู้สึก, ของเราเอง.

ชีวิตของคน, ไม่ได้มีเหตุผล, เสมอไป.

กาลครั้งหนึ่ง, ที่นี่, เคยมีความเศร้า.