Aug... via:Round Poetry Round Finger No.2

ความสุข, มิได้แปรผันตาม, ความรู้.

สิ่งที่ไม่ควรทำ, หลังถูกคนอื่นหลอก, คือหลอกตัวเองอีกต่อหนึ่ง.

ดินสอที่เธอให้ฉัน, ฉันใช้มันเขียนเรื่องของเรา, ขณะนี้มันเกือบหมดแท่งแล้ว,นั่นก็แสดงว่า”เรื่องราวของเราใกล้จะจบลง”.

มีอยู่สองห้วงขณะที่โลกเงียบกริบ, ห้วงเวลาที่ได้ยินคำบอกรัก, ห้วงเวลาที่ได้ยินคำบอกเลิก.

บางครั้ง, สิ่งที่ทำให้เหงา, คือเงาของเราเอง.

หลังประตูทุกบาน, มีโลก, อีกใบหนึ่ง.

หนังสือหลายเล่มในชั้น, กำลังนอนหลับ, รอเราไปปลุกมันให้ตื่น.

บางที, ความรักไม่ขึ้นอยู่กับดีกว่า สวยกว่า สบายใจกว่า, มันขึ้นอยู่กับ, ใหม่กว่า.

เราต่างต้องการสำเร็จไวไว, และอยากให้ความสำเร็จหายไป, ช้าช้า.

เดินทางไกล, เพื่อเข้าใกล้ตัวเอง, มากขึ้น.

นกถูกขังไว้บนฟ้า, ปลาถูกขังไว้ในน้ำ, คนถูกขังไว้ในความคาดหวังของสังคม.

บางครั้ง, ฉันอิจฉาแมงมุม, ที่มันหอบบ้านติดตัวไปด้วยทุกที่.

เราต่างหลงใหลในความสุข, จนลืมว่า, ความทุกข์ก็เป็นเรื่องปกติ.

จุดหมายคือที่ที่เราอยากไปให้ถึง, แต่เมื่อไปถึงที่นั่น, น้อยคนที่จะปักหลักอยู่ตรงนั้นตลอดไป.

ไม่ได้ขึ้นอยู่กับโทรศัพท์ยี่ห้อไหน, มันขึ้นอยู่กับ, ใครโทรเข้ามา.

ฉันอยากทำพิพิธภัณฑ์น้ำตา, แล้วเขียนป้ายบรรยายไว้ว่า, หยดนี้ได้มาเมื่อไร ที่ไหน, และจากใคร.

มีแน้วโน้มว่า, เราจะชอบคนที่เขาชอบเรา, แต่เราอาจไม่รักคนที่เขารักเราเสมอไป.

เส้นแบ่งระหว่างความโรแมนติก, กับน้ำเน่า, คืออารมณ์ของเรา ณ ขณะนั้น.

น้ำตากับเสียงหัวเราะ, มีบางอย่างที่เหมือนกัน, มันเกิดขึ้นชั่วครู่เท่านั้น, แล้วมันจะหายไป.

หลายคนที่บอกว่า, อยากฟังความคิดเห็น, แท้ที่จริง เขาอยากได้ยินแค่คำชม.

ในฝันของฉัน, เราใกล้ชิดกัน, กว่าความจริง.

ผ่านพ้นวัยเด็กเข้าสู่วัยหนุ่มสาว, จึงเข้าใจ, ความอบอุ่นไม่ได้เกิดจากดวงอาทิตย์.

เสียงหัวเราะคือเพื่อน, น้ำตาคือครู.

ยิ่งก่อนหน้านี้เคยมีความสุขมากเท่าไร, มาถึงวันสุดท้าย, ยิ่งเศร้ามากเท่านั้น.

เมื่อเจอเธอจึงเข้าใจ, รักมิใช่การวิ่งไล่ตาม, มันคือการวิ่งเข้าหากัน.

ความเศร้าเหมือนหุ่นยนต์ที่ถ่านไม่มีวันหมด, เพียงเรากดสวิตช์, มันก็มีชีวิตขึ้นอีกครั้ง.

น้อยคน, ที่จะลืมความเศร้า, เขาแค่ไม่ได้นึกถึงมัน.

ดูแลมากไป, กลายเป็น, กักขัง.

แปลก, เราอายที่จะบอกรัก, แต่กลับไม่อายที่จะก่นด่า.

บางครั้งชีวิตก็เล่นกลกับเรา, มันทำให้เราเซอร์ไพรซ์, สงสัย, และไม่เฉลย.

ผู้ไม่มีแผลเป็น, คือ, ผู้ไม่มีประสบการณ์.

ความสุขไม่ใช่การพยายามทำให้ทุกคนรัก, แต่คือการไม่พยายาม, และมีสักหนึ่งคนที่รักเรา, ในแบบที่เราเป็น.

เราต่างต้องการใครสักคนมาดูแล, และบางครั้ง, ใครคนนั้นก็คือตัวเราเอง.

ต้นไม้พลาสติกไม่เคยตาย, ก็ใช่, แต่มันก็ไม่เคยโต.

เราทุกคน, รอคอยบางสิ่ง, อยู่เสมอ.

ในห้วงยามแห่งการรอคอย, ฉันรู้สึกว่า, ทุกเข็มบนหน้าปัดนาฬิกา, เคลื่อนช้าราวเข็มชั่วโมง.

ทุกการรอคอย, มักมีจินตนาการ, และการคิดไปเอง.

ที่จริง, มันจบลงอย่างว่างเปล่าเท่ากับตอนต้น, แต่เมื่อหักลบกับความคาดหวัง, เรามักรู้สึกว่ามันยังติดลบ.

บางการรอคอย, เริ่มต้นด้วยความว่างเปล่า, และจบลงด้วยความว่างเปล่ากว่า.

อีก ไม่นานดอกไม้จะบาน, อีกไม่นานพระอาทิตย์จะขึ้นอีกครั้ง, แต่กับความรัก, ไม่มีใครแน่ใจหรอกว่านานแค่ไหน, และจะมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า.

ไม่มีใครรอคอยอย่างไร้ความหวังโดยสิ้นเชิง, ทุกการรอคอยมีความหวังอยู่ในนั้นเสมอ, แม้เพียงน้อยนิดก็ตาม.

ห้วงยามแห่งการรอคอย, ผสมสองความรู้สึกไว้ด้วยกัน, สมหวัง, ผิดหวัง.

ความรัก, เป็นเรื่องน่าเบื่อ, สำหรับคนไม่มีความรัก.

ชอบ, ไม่ได้จบด้วยรัก, เสมอไป.

จงมองหา, ความแข็งแกร่งของดอกไม้, และความอ่อนโยนของก้อนหิน.

เสียดาย, คือความรู้สึกเมื่อ, แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว.

เวลาเกลียดใคร, เราจะรู้สึกว่าเขาไม่ปลอดภัย, เวลารักใครเราจะไม่กลัวเขา, แม้ว่าอันที่จริงแล้วเขาอาจน่ากลัว.

หลบหน้าใครก็หลบได้, หลบความรู้สึกตัวเอง, หลบยาก.

สำหรับบางคน, แรกแรกรักเป็นงานหลัก, แต่อีกสักพัก, รักเป็นงานอดิเรก.

ไม่ได้ที่หนึ่ง, แต่ฉันยิ้มออกมา, เมื่อรู้ว่า, ทำลายสถิติของตัวเอง.

ความอยากเอาชนะทำให้เหนื่อย, แต่ความกลัวแพ้, ทำให้เหนื่อยกว่ามาก.

ขนมหวานอร่อยแค่ไหน, ก็ไม่มีความหมาย, สำหรับคนที่อิ่มแล้ว.

ความทรงจำเหมือนภาพวาดที่เราลงมือวาดเอง, ไม่เหมือนจริงร้อยเปอร์เซ็นต์, แต่มันเป็น, ภาพที่เราอยากจดจำ.

ดาวเกลื่อนฟ้า, ไม่เคยมากเกินไป, สำหรับดวงตาสี่ดวง.

ความอ้างว้างไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเรานั่งอยู่คนเดียว, แต่มันเกิดขึ้นเพราะ, เราไม่รู้จะโทรเรียกใครมานั่งด้วย.

ถ้าเธอทำให้เขาเสียใจ, โดยที่ตัวเธอไม่รู้สึกอะไร, เธอไม่ได้รักเขาสักเท่าไหร่หรอก.

นิยามรักง่ายง่ายของฉัน, คือ, ฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจ.

ไม่มีใครปลอบใจตัวเองได้สำเร็จตามลำพัง, ทุกคนล้วนต้องการ-เวลา, มาเป็นผู้ช่วย.

อย่าแยกรักแท้กับรักไม่แท้, มันมีแต่ยังรักอยู่, กับรักที่หมดอายุแล้ว.

คนบางคน, เจอครั้งเดียว, แต่วนเวียนในความทรงจำ, ตลอดไป.

ฉันนั่งอยู่ตามลำพัง, โดยมีเธอนั่งอยู่เป็นเพื่อนกัน, ในความคิด.

ไม่มีใคร, คิดถึง, คนที่นั่งอยู่ข้างข้าง.

เธอโทรมากลางดึก, ฉันตื่นขึ้นมารับ คุย และหลับไป, เช้ามาฉันสงสัย, ฝันไปหรือเปล่า?

ไม่ว่าภูเขา ดอกไม้ หรือดวงจันทร์, ทุกอย่างนั้นจะงดงาม, เมื่อระยะห่างกำลังดี.

เข้าใจได้, กับทำใจได้, ไม่เหมือนกัน.

ฉันก็เหงา, เธอก็เหงา, แต่เราไม่ได้รักกัน.

การค้นพบหัวใจ, ต้องการใครอีกคน, มาช่วยกันค้นหา.

รู้ดีว่าเขาไม่รัก, แต่ไม่รู้ว่า, จะได้เจอคนที่เรารักขนาดนี้, ได้อีกไหม.

รักที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน, มีแต่ในนิยาย, รักแบบนั้น, รักได้ไม่นาน.

ความรัก, ไม่เกี่ยวกับโง่หรือฉลาด, มันขึ้นอยู่กับว่ายังรักอยู่, หรือหมดรักแล้ว.

เราล้วนอ่อนไหวกว่าที่ตัวเองเคยคิดไว้, จะรู้ได้, เมื่อเจอใครคนนั้น.

เวลารักใคร, เราจะลืมความปลอดภัย, ของตัวเอง.

เราไม่ได้เกิดมาเพื่อรู้จักคนทั้งโลก, เราเกิดมาเพื่อรู้จัก, บางคนบนโลกเท่านั้น.

ช่วงเวลาแห่งการบอกลา, เป็นช่วงเวลา, ที่สวยงาม.

ชีวิตเป็นนิยายเรื่องยาว, ที่เราพลิกผ่านช่วงเศร้าไปแบบเร็วเร็ว, ไม่ได้.

อ่อนแอเถิด, ถ้ามันทำให้เธอ, อ่อนโยน.

เลิกกับคนรักว่ายากแล้ว, เลิกกับความเศร้า, ยากกว่ามาก.

หากกำลังเสียใจ, รออีกสักพัก, พอความรักจางไป, ความเสียใจก็จะจางไปด้วย.

แพ้ครั้งนี้, อาจไม่ได้ทำให้ชนะในครั้งหน้า, แต่เราจะแพ้ได้ดีขึ้น.

เช้าที่มีเป้าหมาย, เช้าที่ไม่มีเป้าหมาย, บรรยากาศต่างกันมาก.

โลกเต็มไปด้วยคนแปลกหน้า, ที่รอแปลงร่าง, กลายเป็นเพื่อน.

นกไม่ได้เป็นอิสระหรอก, มันมีข้อจำกัดว่า, ต้องเดินทางบนฟ้าเท่านั้น.

ต้นไม้บางต้นไม่ต้องการคนดูแล, ขอแค่, อย่าทำร้ายมันก็พอ.

บางคืน, เหมือนว่าพรุ่งนี้, จะไม่มีตอนเช้า.

วันสุดท้ายมักเหลือทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่า, ทว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้น, อยู่ในความทรงจำทั้งหมดแล้ว.

เธอบอกกับฉัน, เมื่อฝนตกลงมาอีกครั้ง, ความทรงจำในวันนี้จะหวนคืนมาอีกหน.

ในชีวิตหนึ่ง, ทุกคนล้วนมีคำบางคำ, ที่ไม่ได้พูด, จนวันสุดท้าย.

ไม่มีนกตัวไหน, สร้างกรง, ขังตัวเอง.

ฉันทำบางสิ่งหายไป, และคนที่เก็บได้, เขาไม่นำมาคืน.

ข้อความธรรมดาของบางคน, ส่งผลรุนแรงกว่า, ข้อความวิริศมาหราของใครอีกคน.

เพราะโลกใบนี้กว้าง, คนข้างข้าง, จึงสำคัญ.

กรุณา, ถอดหน้ากาก, ก่อนทำความรู้จักกัน.

ความผูกพันกับสิ่งเก่าหายไป, เมื่อเราให้เวลากับสิ่งใหม่, มากกว่า.

เราต่างหลงลืมสิ่งที่ควรจดจำ, และต่างจดจำ, สิ่งที่ควรหลงลืม.

หลายครั้ง, คำว่า"จำเป็น"เป็นเพียงข้ออ้าง, สำหรับการทำสิ่งที่ไม่อยากทำ.

ถ้ามองไม่เห็นความพิเศษของสิ่งใด, ลองมองใกล้ใกล้, ถ้ายังไม่เห็น, จงให้เวลา.

รักที่ไม่มีเวลาให้, คือ, ไม่รัก.

เสน่ห์, คือความสวย, ที่มองไม่เห็นด้วยตา.

คนสวยบางคนไม่มีเสน่ห์, คนมีเสน่ห์บางคน, ไม่ต้องสวย.

เมื่อเริ่มคุ้นเคยกับความเศร้า, ก็ได้เวลาที่มัน, จะจากเราไป.

สมองหลอกให้เราดีใจได้, แต่หัวใจ, ไม่เคยทำอะไรแบบนั้น.

ความทรงจำเหมือนภาพเขียนเก่า, ถ้าไม่ได้รับการทาสีแต่งเติม, มันจะจางหายไปในที่สุด.

ความสงสัยว่าเขารักเราไหม, นำมาซึ่งความสงสัย, ว่าเรารักเขาไหมนะ.

กาลครั้งหนึ่ง, ที่นี่, เคยมีความเศร้า.