นั่งริมหาดทราย, รู้สึกเหมือน, นั่งอยู่ริมขอบโลก.คิดถึงคนอื่น, ลืม, คิดถึงตัวเอง.บทเรียนหนึ่งที่จำได้ดี, แต่สอบไม่ผ่าน, บทเรียนเรื่องความรัก.ครั้งแรกของการจูงมือกัน, ทางเส้นนั้น, สั้นเกินไป.เสียเวลาไปนั่งคิดเรื่องคนที่เราไม่ชอบ, เอาเวลามาให้, คนที่เราชอบดีกว่า.ความคล้ายกัน, มิได้เป็นเครื่องยืนยัน, ว่าความสัมพันธ์จะยืนยาว.บางครั้ง, ฉันรู้สึกว่า, เธอช่างสวยงามราวกับมีด.โลกเต็มไปด้วย, คนโกหก, ที่ไม่รู้ว่าตัวเองโกหก.โตขึ้น, ดีใจให้กับคนที่เราเคยอิจฉา, หัวเราะร่าให้กับความจอมปลอมของผู้คน.หลายครั้ง, ภาพลวงตา, ถูกสร้างขึ้นมา, จากความรัก.คนที่รักเรา, คือคนที่เราพยายามถอยห่างออกมา, แล้วรู้สึกว่าอยากเข้าใกล้.วันใหม่, เริ่มขึ้น, เมื่อความมืดของวันเก่าเลือนหายไปอย่างหมดจด.ชีวิตเหมือนนิยาย, มิใช่นิยายที่มีคนเขียนเอาไว้แล้ว, แต่เป็นนิยายที่เรากำลังเขียน.หัวใจ, อวัยวะที่เคลื่อนไหว, ตลอดเวลา.ดอกไม้ผลิบานในป่า, โดยไม่สนว่า, มีใครจ้องมองมันหรือไม่.ภาพวาดบางภาพ, ขณะกำลังวาด, สวยงามกว่า, ตอนวาดเสร็จ.เสียงหัวเราะที่น่าสงสาร, เสียงหัวเราะ, ที่กลบฝังความเศร้าเอาไว้.เธอคล้ายกับสระน้ำ, ที่ฉัน, ยังไม่รู้ความลึก.นำดอกไม้สวยงามหลายชนิด, มาปักแจกันเดียวกัน, ผลลัพธ์มิใช่ความงามเสมอไป.รู้ว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่, เมื่อเห็นสติกเกอร์การ์ตูนที่ติดไว้, เป็นสิ่งเลอะเทอะ.ระยะห่างเป็นเรื่องประหลาด, พอใกล้ขึ้น, เรามักคิดว่ามันจะใกล้ขึ้นอีก.เราต่างต้องการกำลังใจจากใครสักคน, โดยเฉพาะจากคนที่เขา, ไม่ค่อยมอบให้เรา.เมื่อรู้ว่าสุดท้ายต้องแยกจาก, จะใช้เวลาที่เหลือให้มีค่าที่สุด, หรือหยุดไว้ตรงนี้.เลือกคนที่เขา, รักเรา, จนเรารัก.เลือกสิ่งที่เรารัก, อาจจะเสี่ยง, เลือกสิ่งที่เราไม่รัก, ใช่ว่าจะไม่เสี่ยง.ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศใช้เวลาเรียนสี่ปี, ความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์, อาจต้องลงเรียนตลอดชีวิต.เมื่อความรักเกิดขึ้น, เรากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง, วิ่งเต็มพลัง, และไม่กลัวล้ม.ในวิชาความสัมพันธ์, เราต่างเป็นทั้งครู, และลูกศิษย์.ก้าวแรก, พาเราไปสู่จุดหมาย, ที่ไม่อาจคาดเดา.การเดินทาง, เริ่มจากการตั้งจุดหมาย.ทุกวัน, มีผู้ชายเสียน้ำตา, เพียงแค่ว่า เราไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็น.ในมุมของเรา, เธอชอบเขา-ไม่ชอบเรา, ในมุมของเธอ, ไม่มีเราอยู่ข้อเปรียบเทียบนั้น, ตั้งแต่ต้น.ทุกครั้งที่ต้องสัญญา, แสดงว่า, ไม่แน่ใจ.เป็นไปได้ไหมว่า, ที่เราหลงใหลดวงจันทร์, เพราะเราเห็นมันบ่อยกว่าดาวเนปจูน.คนไม่โรแมนติก, คือคนโรแมนติก, ที่ไม่กล้าแสดงออกเท่านั้นเอง.บางที, เวลาเหงาเราไม่ได้ต้องการเพื่อน, เราต้องการคนอื่น.ไม่เคยเข้าใกล้ดวงดาว, ได้แต่เฝ้ามองมัน, เพราะอย่างนั้นมันจึงมีเสน่ห์.กลับไปที่ที่เธอชอบไปอีกครั้ง, นั่งลง, รอคอย, ปล่อยให้โชคชะตาทำหน้าที่.ทุกทางแยก, มีหนึ่งโอกาส, หล่นหายไปตลอดกาล.ใช้หัวใจฝัน, ใช้หัวทำมันให้เป็นจริง.ความคาดหวัง, คือชื่อเล่นของ, ความกดดัน.เธอ, ค่อยค่อยระเหย, ไปจากชีวิตของฉัน.เวลา, ช่วยให้เราลืมได้, เฉพาะสิ่งไม่สำคัญเท่านั้น.รอยยิ้มของเธอ, ที่มอบให้เขา, เพิ่มความเศร้าให้ฉัน.สิ่งที่ทำให้เหงา, บางทีก็ง่ายง่าย, แค่เสียงรอสายที่ไม่มีคนรับ.ความทรงจำของคนสองคน, เป็นเครื่องยืนยัน, ว่าสิ่งนั้นเคยเกิดขึ้นจริง.ความเหงาคล้ายดวงจันทร์, ฉันเห็นมันทุกครั้ง, หลังพระอาทิตย์จากไป.เรื่องจริงมีอยู่ว่า, เรื่องจริงที่ผ่านมา, มันไม่จริง.ยังไม่มีใครค้นพบ, ความลับ, ของทฤษฎีสัมพันธภาพ.ค่าความชื้นสัมพัทธ์รอบดวงตาฉัน, สูงกว่า, รายงานอากาศของกรมอุตุฯ.ผู้กุมความลับ, หวั่นใจ, ผู้ล่วงรู้ความลับ, เสียใจ.เจ้าของความลับควรจะมีคนเดียว, แต่บางครั้ง, คนสองคนก็เป็นเจ้าของความลับเดียวกัน.ความลับ, มักทำร้ายใครสักคน, เสมอ.ตัวต่อภาพประวัติศาสตร์ความรักของเรา, ร่วงหล่นอยู่ตามสถานที่ต่างต่าง, ที่เราเคยเดินผ่านด้วยกัน.สิ่งที่ไม่ควรคาดหวังที่สุด, คือ, คาดหวังว่าจะไม่ผิดหวัง.สาระไม่ได้อยู่ที่จำนวนของดวงดาว, มันอยู่ที่เรา, นั่งนับดาวอยู่ข้างข้างกัน.ก็เจ็บ, ที่เราเลิกกัน, เจ็บกว่านั้นคือเธอไม่เสียใจ.ขณะที่ฉันยังพยายามลืมเธอ, เธอได้เจอ, ใครคนนั้น.เมื่อถึงวันที่รู้ว่าเราไม่เหมาะกัน, ที่ผ่านมากลายเป็นแค่, ความดันทุรังของคนสองคน.สิ่งที่หล่อเลี้ยงให้ใครสักคนทนเจ็บได้นาน, คือรสหวาน, เป็นระยะ.มีคนคนหนึ่ง, เขาเรียกเรา, ด้วยชื่อที่มีแต่เรากับเขา, เท่านั้นที่รู้.ฉันรักอดีต, เพราะมัน, เชื่อมั่นได้มากกว่า, อนาคต.ชื่อของใครบางคน, ค่อยค่อยหายไป, จากสมุดบันทึก, หน้าจอโทรศัพท์, และริมฝีปากของเรา.กลับไปที่เดิม, เพื่อพบว่า, สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยน, คืออดีต.ความทรงจำ, คือภาพวาดล่องหน, ในสถานที่เดิม.ความทรงจำ, มีรสหวานตอนต้น, ขมตอนปลาย.เรากลับไปเป็น, คนแปลกหน้า, ของกันและกัน, อีกครั้ง.โลกดูคล้ายเต็มไปด้วยความว่างเปล่า, ตราบที่เรายังหา, สิ่งที่มีคุณค่าไม่เจอ.ดวงตาของผู้มีความทุกข์, มักมองหาความทุกข์, ในความสุขได้เสมอ.ผู้คนชอบบอกว่า, เขาอยากลืมความทรงจำเหล่านั้น, แต่เอาเข้าจริง, ไม่มีใครอยากลืมมันจริงจริงหรอก.ผิดหวังเรื่องอื่นเราเจ็บในสมองส่วนเหตุผล, ผิดหวังเรื่องคน, เราเจ็บที่ใจ.บางคนเห็นบางเรื่อง, แค่ขี้ผง, ก็ใช่, ตราบใดที่มันไม่ได้ลอยเข้าไป, ในดวงตาของผู้นั้น.เรื่องตื่นเต้นก่อนหน้านี้, เธอจะรักฉันหรือไม่, เรื่องตื่นเต้นตอนต่อไป, เราจะรักกันไปนานแค่ไหนกัน.เราปกปิดความรัก, ได้กับ, ผู้ที่ไม่สังเกตเท่านั้น.เขาคนนั้นเป็นหนังสือเล่มโปรด, ส่วนฉัน, เป็นได้แค่ที่คั่นหนังสือ.ได้โปรด, อย่ายิ้ม, ตามมารยาท.บางอาการ, เราต้องเป็นเภสัชกร, จ่ายยาให้ตัวเอง.
บางคนจองจำตัวเองไว้กับความรัก, บางคนจองจำตัวเองไว้กับ, อิสระ.
สาม, ไม่ใช่, เลขคู่.เราต่างมีประวัติศาสตร์ของความรัก, คนละฉบับ, อยู่ที่ใครจะเลือกจดจำแบบไหน.หญิงผู้หนึ่งพกพาความลับ, ไปฝังไว้บนดาวดาว, แต่มันก็ติดตามเขากลับมา.หมอก ควัน ความรัก, มีผลต่อความชัด, ในการมองเห็น.เธอเป็นใคร, ฉันได้ยินคนในกระจก, เอ่ยถาม.บทกวี, เข้าตา, น้ำตาไหล.ถ้อยคำสั้นสั้นในบทกวี, บรรจุ, ความรู้สึกขนาดยาว.อย่าคาดหวัง, ว่าใครจะเหมือนเดิมตลอดไป, แม้กระทั่งรูปปั้น.ถ้าเราไม่เจอกัน, ตอนนี้ฉัน, จะอยู่ที่ไหน.กระดาษแผ่นเล็กเล็ก, ที่มีลายมือของเธอ, ทำนายอนาคตความรักแม่นกว่าใบเซียมซี.เรายอมรับสีฟ้าของฟ้า, สีเขียวของใบไม้, ทำไมไม่ยอมรับในสิ่งที่เขาเป็น.อย่าหาวิธีหลีกหนีไปจากความโศกเศร้า, จงหาวิธี, ที่จะอยู่กับมัน.ความไม่สมบูรณ์แบบ, มิได้รอการเติมเต็ม, มันรอการยอมรับและเข้าใจ.ไม่จำเป็นต้องคาดหวังว่าจะมีสักคน, ที่เราคุยกับเขาได้ทุกเรื่อง, ไม่อย่างนั้นเราจะมีเพื่อนหลายคนหลายแบบไว้ทำไม.ความหลงใหล, อายุสั้น, ความผูกพัน, อายุยืน.อย่าค้นหาความหมายของชีวิต, จงสร้างมันขึ้นมา.หิมะ, อาจสวย, อาจหนาว, อาจเหงา, อยู่ที่เราอยู่กับใคร.บ่อยครั้ง, ห้วงเวลาคิดถึง, สวยงามกว่า, ห้วงเวลาที่พบกัน.ถ้าเห็นคนกอดกันแล้วเหงาหรืออิจฉา, ณ ช่วงเวลานั้น, เราอาจกำลังคิดถึงความรัก.ก็ใช่, ยังมีพ่อแม่ญาติมิตรที่รักเรา, แต่รักจากเขามันไม่เหมือนกัน.กำแพงที่หนาที่สุด, คือกำแพง, แห่งความไม่เข้าใจ.บางคนก็แปลกดี, ทำเราเป็นแผล, แล้วหันมาถามว่า, เป็นอะไรมากไหม.รัก, คิดถึง, เป็นห่วง, ล้วนเป็นถ้อยคำที่กลวงเปล่า, หากคนกล่าวไม่ได้รู้สึกจริง.กาลครั้งหนึ่ง, ทุกสถานที่, เคยมีความรัก.ผู้ที่ปลูกต้นไม้แล้วหวังผล, เขาไม่ได้รักต้นไม้, เขารักผลของมัน.หลายครั้ง, ที่คำว่า, แล้วพบกันใหม่, มีความหมายว่า, ลาก่อน.น้ำ, ที่ระเหยช้าที่สุด, น้ำตา.ความเศร้ามีน้ำหนัก, ใครที่เคยแบกมัน, ย่อมรู้ความจริงข้อนี้ดี.ขุดคุ้ยความทรงจำ, ไม่พบความจริง, พบเพียงสิ่งที่อยากจำ.หญิงผู้หนึ่ง, ปลิดชีพเทียนไข, เพื่อไว้ชีวิตความมืด.อัศจรรย์, เธอเสกกระดาษธรรมดา, ให้กลายเป็นจดหมายวิเศษ.หาดทรายแห่งนั้นมีเราเพียงสองคน, คนหนึ่งอยู่บนหาด, อีกคนอยู่ในความทรงจำ.ประหลาด, รอยคราบน้ำตาบนผ้าเช็ดหน้า, เป็นรูปหัวใจ.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น